Już z 1609 roku pochodzą pierwsze wzmianki o produkcji piwa na zamkowym browarze, na rzecz Dworu. Źródła wspominają również o istnieniu suszarni chmielu.

O tradycjach warzenia piwa w Suchej świadczą liczne dokumenty, m.in. „Wiadomości o parafii i kościele parafialnym w Suchej” spisane w 1901 roku przez ks. Stanisława Heumanna, wieloletniego proboszcza parafii w Zembrzycach. W 1624 roku Piotr Komorowski podpisał dokument o świadczeniu daniny w wysokości 18 achteli piwa na rzecz Pleban w Suchej (achtel to około 134-140 litrów). W 1739 roku Konwent Księży Kanoników otrzymywał co miesiąc beczkę piwa suskiego o wartości 1 złotego polskiego. W roku 1785 (czyli już w czasach austriackich i trzy lata po opuszczeniu parafii przez Księży Kanoników) suski Proboszcz otrzymywał 24 wiadra i pięć 3/8 garnca piwa. Dopiero w 1876 roku Państwo Suskie za cenę 2805 złotych reńskich i 25 krajcarów wykupiło się od daniny na rzecz Proboszcza.

W latach 60 tych XIX wieku, już za czasów Branickich następuje rozwój browaru. Pojawia się również suszarnia chmielu. Hrabia Aleksander Branicki zaadoptował budynek zakładów żelaznych pod browar, przez co rozpoczął produkcję piwa na masową skalę. W latach 1884 – 1912 w Suchej warzono cztery gatunki złocistego trunku: leżakowe, marcowe, angielskie oraz eksportowe. Rozlew odbywał się do szklanych butelek o pojemności 0,5 i 1 litra.

Niestety, suski browar zaczął podupadać m.in. za sprawą złego zarządzania oraz silnej konkurencji browarów w Okocimiu i Żywcu, które wykorzystywały kolej do taniej i szybkiej dystrybucji swoich wyrobów. W 1913 roku hrabia Branicki zainwestował aż 10 tysięcy austriackich koron w Browar. Ostatecznym gwoździem do trumny  suskiego piwowarstwa, był wybuch I Wojny Światowej. Browar został zamknięty w 1916 roku.

Budynek po zaprzestaniu produkcji wielokrotnie zmieniał przeznaczenie. W okresie dwudziestolecia międzywojennego istniało tutaj przetwórstwo warzywne i wytwórnia gwoździ a w późniejszym okresie czasu  Fabryka Pasty Robot (pastę produkowano również krótko po II Wojnie Światowej) W czasie okupacji budynek pełnił funkcję Getta dla Żydów. Po zakończeniu wojny były w tym miejscu Zakłady Przetwórstwa Owocowo – Warzywnego (od 1993 roku znane jako Przedsiębiorstwo „Rajdimpex”). Opuszczony od wielu lat obiekt został rozebrany jesienią 2020 roku.

Bibliografia: Materiały G. Proszowskiego, K. Steczka oraz J. Harasimczyka / MS Ziemia Suska