Zbyt mała świątynia

Pod koniec XIX wieku, ówczesny kościół w Suchej Beskidzkiej stał się za mały dla ciągle przybywającej liczby wiernych. Pojawiła się potrzeba wybudowania nowej, większej świątyni.

Neogotycka budowla została zaprojektowana w 1895 roku przez Teodora Talowskiego – architekta, autora projektów licznych świątyń, kamienic i budynków użyteczności publicznej.

Budowa

Wkrótce przystąpiono do prac budowlanych. Pieniądze na nową świątynie wyłożył Władysław Branicki i jego matka, Anna, przy znaczącej pomocy mieszkańców miasteczka, a zwłaszcza suskich kolejarzy. Budowa świątyni trwała do 1907 roku.

10 maja 1908 r. wydelegowany przez Konsystorz w Krakowie Ks. Marceli Klimkiewicz dziekan i proboszcz w Tarnowie dokonał aktu poświęcenia świątyni. Dwa lata później, na ścianach prezbiterium umocowano, powstałe z kamienia pińczowskiego figury czterech polskich patronów: Św. Stanisława biskupa, Św. Jana Kantego, Św. Stanisława Kostkę i Św. Kazimierza Jagielończyka. W 1912 roku w prezbiterium umieszczono główny ołtarz, zaprojektowany przez Zygmunta Hendela, a następnie wybudowany przez Antoniego Madejskiego.

Późniejsze dzieje świątyni

Podczas I Wojny Światowej Austriacy zarekwirowali dwa dzwony kościelne. Kolejnego rabunku dzwonów dokonano w trakcie II Wojny Światowego. Podczas ostatnich działań wojennych zniszczeniu uległy witraże, dach i okna świątyni. Po wojnie naprawiono szkody.

23 września 1956 r. ks. Bp. Franciszek Jop dokonał Konsekracji neogotyckiego kościoła. Rok później, pędzlem Mariana Konarskiego i Tadeusza Kurka powstały polichromie, bezpośrednio malowane na cegle.  

Ostatnie poważne zmiany świątynia przeszła w 1970 roku. Spowodowane było to zmianami w sposobie sprawowania liturgii. Wtedy główny ołtarz został „podzielony”. Jego najniższa część pozostała na swoim miejscu, a z pozostałych części wykonano m.in. stół ołtarzowy, pulpit a także ołtarz Matki Bożej Nieustającej Pomocy w apsydzie.